سنجش شاخص های کارایی عضلانی وانباشت لاکتات هنگام ارگومتری زیر بیشینه به دو روش رکاب زدن در دوچرخه سواران حرفه ای30- 20سال

سابقه وهدف: شواهد پژوهشی در زمینه های فیزیولوژی ورزش، مبانی علم تمرین و بیومکانیک مهارتهای حرکتی می تواند مارا درروش هایی که ورزشکاران هوازی بتوانند عملکرد خود را کارآمد سازند کمک نماید. در این میان، بار کار و پدیده خستگی، کارایی ورزشکار را متأثر می سازد. در این مطالعه شاخص های کارایی مکانیکی وانباشت سطح لاکتات هنگام عملکرد دوچرخه سواران جاده به دو روش رکاب زنی ارزیابی می شود. مواد و روش ها: 9 عضو تیم دوچرخه سواری جاده با سابقه ورزشی 10-4 سال و دامنه سنی 30-20 سال داوطلبانه شرکت کردند. پروتکل ارگومتری در دو جلسه، نوبت اول با روش پدال زنی (فقط فشار) و در جلسه دوم با فاصله یک هفته به صورت (فشار ـ کشش) با شدت 80 درصد حداکثر ضربان قلب و 60 دور در دقیقه اجرا گردید. کارایی مکانیکی خالص و ناخالص، شاخص های آمادگی هوازی و تغییرات غلظت لاکتات خون و خستگی ارادی (آنالوگ بصری واحساس درک فشار کار) در پایان هر دو شیوه رکاب زنی اندازه گیری شدند. تحلیل آماری داده ها با استفاده از آزمون ناپارامتریک ویلکاکسون و پارامتریک t همبسته انجام گرفت. نتایج: تفاوت آماری معناداری از جنبه فیزیو-متابولیک ،کارایی عضلانی، شاخص آمادگی هوازی، شاخص خستگی به دو روش رکاب زنی فشار و فشار- کشش مشاهده نشد(p>0.05). نتیجه گیری: نقش هر دو روش پدال زنی در کارایی عضلات فعال پاها یکسان بوده و این امکان هست که پارامترهای بیومکانیک عضلات فعال در تغییر عملکرد پدال زنی نقش ایفا کنند.????